Τα τελευταία τέσσερα χρόνια οι Έλληνες πολίτες βιώνουν μια από τις πιο δύσκολες στιγμες της ιστορίας της χώρας. Η οικονιμική κρίση έχει γονατίσει κάθε σπίτι και κάθε ελπίδα, για ανάκαμψη και ανάπτυξη, σιγά σιγά χάνεται. Ως κύριοι υπεύθυνοι για αυτή την κατάσταση φέρονται (από τους περισσότερους) να είναι το Δ.Ν.Τ. η τρόικα και φυσικά η (εκλεγμένη από τους Έλληνες πολίτες) κυβέρνηση.
Σε αυτό το χρονικό διάστημα έχουν πραγματοποιήθει άπειρες κινητοποιήσεις, με πιο ηχηρή αυτή των αγανακτισμένων. Μέγιστο πρόβλημα των περισσότερων; ΤΑ ΛΕΦΤΑ. Αν είχε επιτευχθεί τα επίπεδα των μισθών να είναι προ κρίσης (η οποία πρωτοξεκίνησε πολλά χρόνια πριν) η αγανάκτιση ίσως των περισσότερων θα διαγραφόταν από τα πρόσωπα τους και τη θέση της θα έπερνε ένα εφήμερο χαμόγελο. Γιατί το χαμόγελο θα ήταν εφήμερο; Για τον απλό λόγο ότι η κρίση θα συνέχιζε να υπάρχει ριζωμένη στον τρόπο σκέψης του καθενός μικροαστού. Γι' αυτό πρέπει ο καθένας από εμάς να αναλογιστεί τι λάθη έκανε στο παρελθόν και πώς πρέπει να πράξει από εδώ και πέρα έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί όλο αυτό το αξιακό σφάλμα του παρελθόντος, που μετεπήδησε από γεννιά σε γεννιά. Ήρθε ο καιρός να σταματήσουμε πια να είμαστε άτομα αλλά να γίνουμε ολότητα. Μια ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Στο σήμειο που έχουμε φτάσει πρέπει να ξεχωρίσουμε αν αυτό που θέλουμε είναι ένας καλός μισθός ή η ολοκλρωτική αλλαγή ενός συστήματος, ενός συστήματος που αποδείχθηκε περίτρανα λάθος. Δομήμενο να σκεφτόμαστε και να συνδυάζουμε, τη χαρά, τη λύπη, τη ψυχαγωγία και την ίδια τη ζωή, σε υλικά αγαθά και αριθμούς. Ο τρόπος δεν μας ένοιαζε ,βασισμένοι σε ένα νόμο της ζούγκλας ,το μεγάλο ψάρι έτρωγε το μικρό. Ανάξιοι άνθρωποι ευημερούσαν εις βάρος των άξιων. Πλέον που το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι το μικρό ψάρι ή θα αλλάξουμε και θξα καθαρίσουμε την συνείδηση μας ή θα αφήσουμε ένα αυριο πλήρως αβέβαιο με κρίσεις είτε οικονομικές είτε ανθρωπιστικές να ξεσπούν ανά χρονικά διαστήματα διότι εμείς δεν θέλαμε και φοβόμασταν να ξεφύγουμε από τη βόλεψή μας.
Μπορεί να φαίνεται ουτοπικό ή να μην φαίνεται καν σαν λύση του προβλήματος αλλά σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, όπως είμαι και εγώ, που είχαν ανάγκη και περίμεναν δίκαιη και ίση αντιμετώπιση, μια ευκαιρία, μια πράξη αγάπης όχι από κάποιον βουλευτή ή κάποιον άλλον που είναι στο απυρόβλητο αλλά από έναν γείτονα, φίλο, συμπολίτη, συνάνθρωπο. Η ουσία είναι πως αν περιμένεις μια αλλαγή, ο εαυτός σου είναι μια σπουδαία αρχή.
Σε αυτό το χρονικό διάστημα έχουν πραγματοποιήθει άπειρες κινητοποιήσεις, με πιο ηχηρή αυτή των αγανακτισμένων. Μέγιστο πρόβλημα των περισσότερων; ΤΑ ΛΕΦΤΑ. Αν είχε επιτευχθεί τα επίπεδα των μισθών να είναι προ κρίσης (η οποία πρωτοξεκίνησε πολλά χρόνια πριν) η αγανάκτιση ίσως των περισσότερων θα διαγραφόταν από τα πρόσωπα τους και τη θέση της θα έπερνε ένα εφήμερο χαμόγελο. Γιατί το χαμόγελο θα ήταν εφήμερο; Για τον απλό λόγο ότι η κρίση θα συνέχιζε να υπάρχει ριζωμένη στον τρόπο σκέψης του καθενός μικροαστού. Γι' αυτό πρέπει ο καθένας από εμάς να αναλογιστεί τι λάθη έκανε στο παρελθόν και πώς πρέπει να πράξει από εδώ και πέρα έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί όλο αυτό το αξιακό σφάλμα του παρελθόντος, που μετεπήδησε από γεννιά σε γεννιά. Ήρθε ο καιρός να σταματήσουμε πια να είμαστε άτομα αλλά να γίνουμε ολότητα. Μια ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Στο σήμειο που έχουμε φτάσει πρέπει να ξεχωρίσουμε αν αυτό που θέλουμε είναι ένας καλός μισθός ή η ολοκλρωτική αλλαγή ενός συστήματος, ενός συστήματος που αποδείχθηκε περίτρανα λάθος. Δομήμενο να σκεφτόμαστε και να συνδυάζουμε, τη χαρά, τη λύπη, τη ψυχαγωγία και την ίδια τη ζωή, σε υλικά αγαθά και αριθμούς. Ο τρόπος δεν μας ένοιαζε ,βασισμένοι σε ένα νόμο της ζούγκλας ,το μεγάλο ψάρι έτρωγε το μικρό. Ανάξιοι άνθρωποι ευημερούσαν εις βάρος των άξιων. Πλέον που το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι το μικρό ψάρι ή θα αλλάξουμε και θξα καθαρίσουμε την συνείδηση μας ή θα αφήσουμε ένα αυριο πλήρως αβέβαιο με κρίσεις είτε οικονομικές είτε ανθρωπιστικές να ξεσπούν ανά χρονικά διαστήματα διότι εμείς δεν θέλαμε και φοβόμασταν να ξεφύγουμε από τη βόλεψή μας.
Μπορεί να φαίνεται ουτοπικό ή να μην φαίνεται καν σαν λύση του προβλήματος αλλά σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, όπως είμαι και εγώ, που είχαν ανάγκη και περίμεναν δίκαιη και ίση αντιμετώπιση, μια ευκαιρία, μια πράξη αγάπης όχι από κάποιον βουλευτή ή κάποιον άλλον που είναι στο απυρόβλητο αλλά από έναν γείτονα, φίλο, συμπολίτη, συνάνθρωπο. Η ουσία είναι πως αν περιμένεις μια αλλαγή, ο εαυτός σου είναι μια σπουδαία αρχή.
