2. Η Ελισάβετ Μπάθορι κοντέσα του 16ου αιώνα(7 Αυγούστου 1560 – 21 Αυγούστου 1614), η επονομαζόμενη “Αιματοβαμμένη Κυρία του Καχτίτσε”, η μεγαλύτερη δολοφόνος γυναικών στην ιστορία της Ουγγαρίας και της Σλοβακίας. Είναι άγνωστο το πότε ξεκίνησε η Ελισάβετ να σκοτώνει γυναίκες. Θα πρέπει να έγινε ανάμεσα στο 1585 και 1610.
Στο ιδιόκτητο κάστρο της προσλάμβανε κορίτσια αγροτικών οικογενειών για υπηρέτριες και προσέλκυε νεαρές γυναίκες της χαμηλής αριστοκρατίας με το πρόσχημα μαθημάτων συμπεριφοράς. Τα θύματα της, από 36 ως 200, υποβάλλονταν σε βασανιστήρια όπως κάψιμο, δάγκωμα, ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων και στέρηση τροφής.Υπάρχουν κάποιοι θρύλοι των οποίων η αλήθεια δεν μπορεί να αποδειχθεί. Τέτοιοι θρύλοι είναι:
· Η επινόηση μιας μηχανής βασανιστηρίων από το σύζυγό της, με ασημένιες τσιμπίδες σαν νύχια, που δένονταν σε μαστίγιο και μπορούσαν να σχίσουν τη σάρκα των θυμάτων.
· Η συνεργασία της με σατανιστές.
· Το ότι λουζόταν στο αίμα των θυμάτων της και το έπινε, για να γίνει ομορφότερη.
Παρόλα αυτά με τα πλούτη και τη επιρροή της, η Μπάθορι κατάφερε να κερδίσει αυτό που τον 16ο αιώνα αποκαλούσαν αριστοκρατική σύλληψη στο σπίτι: δηλαδή φυλακίστηκε στο ίδιο της το κάστρο.
3. Δυο άνδρες. Γιος αλκοολικού αυτόχειρα και πόρνης ο πρώτος, τραυμάτισε μικρός το μάτι του με ένα μαχαίρι και, καθώς η μητέρα του δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον, το έχασε. Συχνά τον έστελνε σχολείο ντυμένο με κοριτσίστικα ρούχα. Άρχισε την εγκληματική του σταδιοδρομία καρφώνοντας ένα μαχαίρι στην πλάτη της και στη συνέχεια ασέλγησε στο πτώμα της. Έμεινε δέκα χρόνια σε ψυχιατρείο. Μετά την αποφυλάκισή του επιδόθηκε σε ένα όργιο φόνων.
Το άλλο μισό του ζευγαριού ήταν ακόμα πιο διαταραγμένο. Ένας πνευματικά ανισόρροπος τύπος που του άρεσε να φοράει γυναικεία ρούχα και να τρώει ανθρώπινο κρέας. Ο μόνος λόγος που ο σύντροφός του δεν συμμετείχε στα “γεύματα”, ήταν το γεγονός ότι δεν του άρεσε η σάλτσα barbeque που χρησιμοποιούσε ο φίλος του!
Το “αταίριαστο ζευγάρι” διακρίθηκε για φόνους ανθρώπων που έκαναν ωτοστόπ. Συχνά απλά τους χτυπούσαν με το αυτοκίνητο, όταν δεν είχαν ιδιαίτερη όρεξη να τους σκοτώσουν με βασανιστήρια. Τα προβλήματα άρχισαν όταν ο πρώτος άρχισε να έχει σεξουαλικές σχέσεις με την επτάχρονη ανιψιά του δεύτερου.
Ομολόγησαν πάνω από 500 φόνους, αλλά οι ειδικοί αμφισβήτησαν αυτό το νούμερο και το κατέβασαν στο πιο λογικό 200. Ο πρώτος εκτελέστηκε το 2001 ενώ ο δεύτερος πέθανε από κίρρωση του ήπατος ενώ ήταν καταδικασμένος έξι φορές ισόβια. Henry Lee Lucas και Ottis Toole, 500+!
Ο Μισέλ Φουρνιρέ γνωρίστηκε με τη σύζυγό του όταν αυτή πραγματοποιούσε εθελοντική εργασία στις φυλακές.
Σύμφωνα με την γράμματα που έστελναν μεταξύ τους και τα οποία ερευνήθηκαν από τις αρχές, οι δυο τους έκαναν μια συμφωνία όσο ακόμα αυτός βρισκόταν στη φυλακή.
Υποσχέθηκε πως θα δολοφονούσε τον πρώτο της σύζυγο αν εκείνη τον βοηθούσε να απαγάγει νεαρά κορίτσια. Τις περισσότερες φορές εντόπιζε το θύμα ενώ οδηγούσε. Αμέσως σταματούσε το αυτοκίνητο και ρωτούσε οδηγίες πείθοντας τελικά τα κορίτσια να επιβιβαστούν στο αυτοκίνητό του. Η παρουσία της συζύγου του στο αυτοκίνητο στόχευε στην παραπλάνηση του θύματος το οποίο ένιωθε μεγαλύτερη ασφάλεια. Η Μονίκ Ολιβιέ παραδώθηκε στις γαλλικές αρχές το 2005 και καταδικάστηκε αφού παραδέχτηκε πως την περίοδο 1992 – 1997 είχε δελεάσει και παραπλανήσει πολλές κοπέλες να έρθουν στο σπίτι της. Σύμφωνα με τα στοιχεία, η 59χρονη γυναίκα οδηγούσε τα κορίτσια σπίτι της αν και γνώριζε ότι ο σύζυγός της θα τα σκότωνε.
7. H Αϊλίν Γουόρνος ήταν ενας χαρακτηριστικός τυπος Αμερικάνας χωριατοπούλας που διοχέτευσε την ορμή της σε περίεργα και βαλτώδη μονοπάτια εξαιτίας της προβληματικής και ατροφικής της σκέψης. Εγκαταλελειμμένη από τη μητέρα της, η Αϊλίν μεγάλωσε με τον παππού και την γιαγιά της. Ο πατέρας της, τον οποίο δεν συνάντησε ποτέ, κρεμάστηκε μόνος του σε μία φυλακή του Κάνσας όπου εξέτινε ποινή, επειδή είχε βιάσει ένα επτάχρονο κορίτσι. Η ίδια ισχυριζόταν ότι ο παππούς της την παρενοχλούσε σεξουαλικά και την είχε βιάσει σε ηλικία 13 χρονών.Λίγο αργότερα εγκατέλειψε το σπίτι της και έγινε πόρνη.
Η διαφοροποίησή της από άλλους δολοφόνους είναι πως, ενώ οι γυναίκες σκοτώνουν συνήθως με δηλητήριο και κυρίως μέλη του περιβάλλοντός τους, εκείνη σκότωνε αγνώστους χρησιμοποιώντας όπλο. Συνολικά δολοφόνησε επτά άνδρες βέβαια η ίδια παραδέχτηκε την διάπραξη «μόνο» έξι εγκλημάτων. Η Γουόρνος ήταν αμφισεξουαλική και είχε δεσμό με μια κοπέλα, την Τίρια. Μέσα στο μυαλό της Αϊλίν είχε καρφωθεί η ιδέα ότι για να κρατήσει κοντά της την αγαπημένη της έπρεπε να βρίσκει χρήματα. Κάθε φορά που σκότωνε κάποιον (τα θύματά της είχαν πάντα αρκετά χρήματα) γύριζε στο σπίτι χαρούμενη, διότι μπορούσε να δώσει στην Τίρια ό,τι επιθυμούσε.
Τη συνέλαβαν σε ένα μπαρ στο Πόρτ Όραντζ την Φλόριντα τον Ιανουάριο του 1991, με την κατηγορία της οπλοφορίας. Η Αιλίν στην διάρκεια που ήταν στην φυλακή και λιγο πριν εκτελεστεί αρχιζε να παρουσιάζει συμπτωματα τρέλας.Καποιες φορές αρνιότανε να δεχτει το συσσίτιο καποιες αλλες φώναζε λέγοντας οτι εκανε τους φόνους και οτι δεν αισθάνεται τύψεις ενώ καποιες αλλες φορές φώναζε πως δεν το έκανε.Αρχισε κυριολεκτικά να παρουσιάζει συμπτωματα σχιζοφρένειας και οι υπευθυνοι της φυλακής δεν μπορούσαν να επιοινωνήσουν μαζί της… εκτελέστηκε στις 9 Οκτωβρίου του 2002 στη Φλόριντα.
9. Ένας από τους πιο παραγωγικούς δολοφόνους της Αμερικής. Παραβατικός από πολύ νεαρή ηλικία, ληστής και εμπρηστής, κατέληξε σε έναν σαδιστή φονιά, βιαστή παιδιών και ενηλίκων ανδρών. Παρέμεινε αμετανόητος μέχρι το τέλος, με ένα άσβεστο μίσος για όλους και όλα. Ο απόλυτος μισάνθρωπος, ένα άτομο με πλήρη επίγνωση του τι έκανε και του γιατί το έκανε. Αν υπάρχουν άνθρωποι χωρίς ψυχή, ο Carl Panzram ήταν σίγουρα ένας από αυτούς.
Από μικρό παιδί θυμόταν ότι θύμωνε πολύ εύκολα. Αφού καταδικάστηκε σε θάνατο επειδή σκότωσε κάποιον στη φυλακή,απείλησε ότι θα σκοτώσει όποιον προσπαθήσει να ανατρέψει την δικαστική απόφαση. Στην αυτοβιογραφία του, «Το Ημερολόγιο ενός δολοφόνου», υιοθέτησε έναν καθημερινό τόνο για να ομολογήσει τις 21 δολοφονίες και το βιασμό 1,000 αγοριών, προσθέτοντας, «Για όλα αυτά, δεν λυπάμαι καθόλου». Χαρακτηριστικά αφού βίασε και σκότωσε ένα αγόρι, ο Πάνζραμ έγραψε : «Τα μυαλά του έβγαιναν από τα αυτιά του όταν τον άφησα. Δε λυπήθηκα καθόλου. Η συνείδησή μου είναι καθαρή. Κοιμάμαι ήσυχος και έχω γλυκά όνειρα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου