Εθνικισμός
Ο Εθνικισμός όπως άλλωστε δηλώνει και η λέξη έχει να κάνει με το Έθνος. Ο πρώτος ορισμός του Έθνους δίδεται από τον Ηρόδοτο μιλώντας μιλώντας για όμαιμον, ομόγλωσσον, ομόθρησκον και ομότροπον. Βεβαίως δεν μπορούμε να πάρουμε χωρίς σκέψη ένα κείμενο ηλικίας δύο χιλιάδων ετών και να το υιοθετήσουμε. Ένα παράδειγμα του γιατί δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό είναι το θέμα της θρησκείας, όπου είναι ελπίζω προφανές ότι ο Ηρόδοτος δεν εννοούσε τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό.Το θέμα της θρησκείας το έχω αναλύσει ήδη σε προηγούμενο άρθρο μου οπότε θα το αφήσω ως έχει. Πηγαίνοντας στο ομότροπον τώρα άμα δούμε το αρχαίο κείμενο βλέπουμε ότι ο Ηρόδοτος εννοεί τα κοινά ήθη και έθιμα. Είναι νομίζω κοινά παραδεκτό ότι ανά την Ελλάδα εμφανίζονται διάφορα έθιμα διαφορετικά με την Αθήνα να έχει τα λιγότερα κοινά με τους υπόλοιπους τόπους λόγω του αστικού τρόπου ζωής. Είναι όμως κοινά παραδεκτό ότι το επιχείρημα αυτό που προέρχεται κυρίως από χώρους της αριστεράς είναι επιτηδευμένα ισοπεδωτικό καθώς δεν μπορούμε να συγκρίνουμε μια μικροδιαφορά στα τοπικά έθιμα των Ελλήνων με τις κλειτοριδεκτομές. Τα μη κοινά έθιμα των Ελλήνων είναι συμβατά μεταξύ τους και δεν προκαλούν τριβές μεταξύ τους και αυτό δεν έχει να κάνει με την “ανοχή” της διαφορετικότητας. Άλλωστε ακόμα και στην εποχή του Ηροδότου οι Έλληνες των διαφόρων περιοχών και πόλεων είχαν διαφορές στα ήθη και στα έθιμα τους. Δεν πρόκειται όμως, σαν τους αριστερούς, προκειμένου να βρούμε διαφορές να δούμε αν βάζαν οι αρχαίοι το σφαχτάρι από αριστερά ή από δεξιά και να το συγκρίνουμε ως διαφορά με τα μουσουλμανικά ήθη και έθιμα. Το ίδιο ισχύει και στα ήθη και τις νοοτροπίες μας. Στο θέμα της γλώσσας μπορούμε ελπίζω να αντιληφθούμε την φενάκη των αριστερών επιχειρημάτων τα οποία διογκώνουν τις ντοπιολαλιές και τις κάνουν ξένες γλώσσες. Έχουμε γλωσσικές διαφορές, αλλά μεγεθύνονται μόνο από τον παραμορφωτικό φακό της αριστερής ιδιοτέλειας. Νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε ότι δεν έχει πρόβλημα συνεννόησης ο Κρητικός με τον Θρακιώτη. Βέβαια με τους νέους “Έλληνες” του Yorgo υπάρχει ένα πρόβλημα ομογλώσσου, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Στο όμαιμον είναι που λαμβάνει χώρα η πιο μεγάλη προπαγάνδα από τους αριστερούς και τα αφεντικά τους. Χαρακτηριστικό είναι ότι υπερασπίζονται μέχρι “τελευταίας ρανίδας του αίματος τους” την Ελληνικότητα των τουρκογενών τσιγγάνων και από την άλλη βαφτίζουν Αλβανούς τους Έλληνες, φυλετικά, Αρβανίτες. Η αλήθεια που έχει αποδειχθεί και επιστημονικά είναι ότι οι Έλληνες (και όχι οι “ελληνοποιημένοι”) έχουν διατηρήσει ανέπαφη σε συντριπτικό ποσοστό την εθνική τους ομοιογένεια όσο και αν φωνασκούν οι έμμισθοι υπηρέτες του Σόρος. Ο Εθνικισμός λοιπόν είναι η κοινή συναίσθηση του Έθνους και η ανάγκη για προώθηση των εθνικών αξιών και αιτημάτων. Περιλαμβάνει την κοινή καταγωγή, την κοινή γλώσσα και τους κοινούς ή συμβατούς τρόπους, εννοώντας ήθη και έθιμα.
Πατριωτισμός
Ο πατριωτισμός έχει να κάνει με την πατρίδα ορισμένη ως σύνορα, γη και θάλασσα και λαό. Ο πατριωτισμός είναι η έμφυτη ανάγκη για υπεράσπιση της πατρίδος από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς. Ο Έλλην πατριώτης ασχολείται ενεργά με τα εθνικά θέματα είτε αυτά είναι οικονομικής φύσεως είτε εξωτερικής πολιτικής. Σε πλήρη αρμονία με τον Εθνικιστή ασχολείται με τα της πατρίδος και αισθάνεται πλήρως την ανάγκη να αντισταθεί σε διάφορες αντεθνικές πολιτικές. Φαίνεται λοιπόν σαν να είναι δύο πολύ κοντινές έννοιες ο πατριωτισμός και ο Εθνικισμός και γίνεται εμφανής η ανάγκη για αποδοχή κάποιου διαχωρισμού. Οι αριστεροί εμφανίστηκαν πολύ πρόθυμοι να παρέχουν αυτό το διαχωρισμό στους ημιμαθείς. Λένε λοιπόν ότι ο Εθνικισμός είναι ο σοβινιστικός πατριωτισμός και ότι ο πατριωτισμός είναι η ήπια και αποδεκτή μορφή Εθνικισμού στην οποία αυτοί πρωτοστατούν. Διάβαζα τις προάλλες ένα πανό του Κ.Κ.Ε που έλεγε: “Αυτό είναι πατριωτισμός: Ξεσηκωμός, να μην πτωχεύσει ο λαός”. Βεβαίως το Κ.Κ.Ε έχει στα εθνικά θέματα, πάντα σχεδόν, αντιπατριωτικές πολιτικές, οι οποίες πάντα είναι ανεκτικές απέναντι στα πρώην κομμουνιστικά κράτη. Όμως στην προκειμένη περίπτωση ακολουθεί μία πιο πατριωτική πολιτική από ότι το ΛΑ.Ο.Σ που υποστηρίζει τα αντιλαϊκά μέτρα. Ακολουθεί το Κ.Κ.Ε σύμφωνα με την λογική Μπαμπινιώτη μία ήπια Εθνικιστική πολιτική σε αυτή την περίπτωση; Προφανώς και όχι, αφού το Κ.Κ.Ε είναι ένα διεθνιστικό, αντί-εθνικιστικό κόμμα. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα στον ορισμό της λέξεως, όπως επίσης υπάρχει πρόβλημα και στο Κ.Κ.Ε που όπως φαίνεται έχει “α-λα καρτ” πατριωτισμό. Στην περίπτωση Τρεμόπουλου και ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει και πρόβλημα στον ορισμό της πατρίδας καθώς μάλλον αυτοί ορίζουν την Ελλάδα ως Πελοπόννησο συν νομό Αττικής.
Διαφορές και ομοιότητες
Φαντάζομαι ότι σας έχει δημιουργηθεί μία σύγχυση, γιατί φαίνεται ότι παρουσιάζω δύο ίδιες έννοιες που παρουσιάζονται με δύο διαφορετικές λέξεις. Αρχίζει και φαίνεται ότι ο ορισμός του Μπαμπινιώτη ίσως και να έχει κάποιο νόημα. Και όμως δεν έχει. Οι λέξεις έχουν διαφορές και οι διαφορές τους τοποθετούνται στον ορισμό του Έθνους και της πατρίδος. Αν το Έθνος συμπίπτει με την πατρίδα τότε δεν υπάρχει πραγματικά καμμία διαφορά μεταξύ των δύο λέξεων. Τι γίνεται όμως την στιγμή που οι δύο αυτές έννοιες διαχωρίζονται; Ας δούμε λίγο την περίπτωση της Αμερικής. Στην Αμερική δεν υπάρχει Έθνος με την στενή έννοια του όρου και οι Αμερικάνοι ως Έθνος ορίζουν τον πληθυσμό που γεννάται στο έδαφος τους σύμφωνα με το δίκαιο του εδάφους. Οπότε δεν μπορεί να υπάρξει Αμερικάνικος Εθνικισμός, παρά μόνο αν ορίσει μία τέτοια ομάδα το Έθνος διαφορετικά εσωτερικά της. Έτσι έχουν δημιουργηθεί Εθνικιστικές ομάδες στην Αμερική με κύριο γνώμονα την Φυλή της ομάδας αυτής. Πέρα από αυτές τις ομάδες κανένας δεν εμποδίζει έναν νέγρο Αμερικάνο να είναι το ίδιο πατριώτης με έναν Κινέζο Αμερικάνο ή έναν Ελληνοαμερικάνο. Ο πατριωτισμός μπορεί άνετα να υπάρξει μέσα σε πολυφυλετικές κοινωνίες και για αυτό τον λόγο αποτελεί μία αποδεκτή τοποθέτηση. Ο Εθνικισμός από την άλλη θέτει ως απαραίτητη προϋπόθεση την φυλετική καθαρότητα και για αυτό παρουσιάζεται ως κάτι το δαιμονικό από τους υπηρέτες της Παγκοσμιοποίησης. Υπάρχει λοιπόν, όπως θα λέγαμε και στα μαθηματικά, μονή και όχι διπλή συνεπαγωγή ανάμεσα στις δύο έννοιες αν και αυτό δεν είναι απολύτως ακριβές. Γενικώς ισχύει ότι ο Εθνικιστής είναι γενικότερα και πατριώτης, ενώ ο πατριώτης δεν είναι απαραιτήτως και Εθνικιστής. Είδαμε ήδη ένα παράδειγμα, γενικώς συχνό, όπου ένας πατριώτης δεν είναι Εθνικιστής ή πως μπορούν σε μία χώρα να συνυπάρχουν διαφορετικοί Εθνικισμοί. Ένα λιγότερο συχνό φαινόμενο είναι οι Εθνικιστές που δεν είναι πατριώτες ή τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που ορίζεται εκείνη την στιγμή η πατρίδα τους. Αυτό το φαινόμενο εμφανίστηκε κυρίως στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στα εδάφη της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. με τους πολυάριθμους εθελοντές που πηγαίναν στην Wehrmacht για να πολεμήσουν ενάντια στον Σοβιετικό στρατό. Αυτοί μπορούν να θεωρηθούν μη πατριώτες με την μορφή που είχε εκείνη την στιγμή η πατρίδα τους, αλλά από την άλλη θεωρούνται πατριώτες με την μορφή που είχαν σαν όραμα για την πατρίδα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου